भावनिक आकर्षणाचं बीज

 

एका विवाहित स्त्रीच्या मनातील भावनिक संघर्ष

गावाच्या काठावर असलेल्या त्या जुन्या वाड्यात सुमित्रा राहायची. वयाच्या चाळिशीच्या उंबरठ्यावर उभी असलेली, तिचं आयुष्य बाहेरून पाहता पूर्ण होतं — पती, दोन मुलं, आणि व्यवस्थित चालणारं घर. पण आतून ती हळूहळू रिकामी होत चालली होती. पती कामानिमित्त कायम बाहेर, मुलं त्यांच्या शिक्षणात व्यस्त… आणि तिच्या आयुष्यातील संवाद, हसणं-खेळणं, हळुवार क्षण — हे सगळं कुठेतरी हरवलं होतं.

एके दिवशी, वाड्याच्या बागेत नवीन माळी आला — आर्यन. वयाने सुमित्रापेक्षा बराच लहान, पण चेहऱ्यावर निरागसता आणि नजरेत एक वेगळीच ओढ. तो जेव्हा बागेतील फुलांना पाणी घालायचा, तेव्हा सुमित्रा दूरून त्याला पाहत राहायची. तिला ते स्वतःलाच समजत नव्हतं की का, पण त्या नजरेत एक अनोखी शांतता मिळायची.

सुरुवातीला तिने हे फक्त एक साधं कौतुक समजून दुर्लक्ष केलं. पण दिवसेंदिवस आर्यनच्या हसण्यात, बोलण्यात, आणि नम्र वागण्यात तिला काहीतरी वेगळं जाणवू लागलं. तिच्या मनातली ती रिकामी जागा हळूहळू भरत असल्यासारखी वाटू लागली.

---

भावनिक आकर्षणाचं बीज

सुमित्रा मनातून जाणून होती की हे नातं समाजाच्या चौकटीत बसणार नाही. पण मनाच्या कोपऱ्यात दडलेली एक हळवी इच्छा — कोणीतरी आपलं ऐकावं, आपल्याकडे प्रेमळ नजरेने बघावं — तिला सतावत होती. आर्यन फुलांबद्दल बोलायचा, पावसाच्या सुगंधाबद्दल बोलायचा… आणि ती प्रत्येक संवादात हरवून जायची.

---

आत्मसंघर्ष

रात्री उशिरा, सुमित्रा स्वतःशी बोलायची —
"हे फक्त कौतुक आहे का? की खरंच मी त्याच्याकडे ओढली जात आहे?"
मन सांगायचं — "थांब, हे चूक आहे."
पण हृदय मात्र हळूच कुजबुजायचं — "हेच तर तुला हवं होतं."

---

शेवटचा क्षण

एका पावसाळी दुपारी, आर्यनने बागेतल्या झाडांवरची फुलं सुमित्राला दाखवली. त्याच्या डोळ्यांत त्या क्षणी फक्त तिच्यासाठीच एक ममत्व दिसलं. सुमित्राच्या हृदयात भावना ओसंडून वाहू लागल्या. ती काही न बोलता तिथून निघून गेली… पण त्या दिवसानंतर ती स्वतःला अधिक स्पष्टपणे समजू लागली.

तिला जाणवलं की, आर्यनकडे झालेलं आकर्षण हे फक्त शारीरिक नव्हतं — ते तिच्या आत्म्याच्या रिक्ततेवरची एक फुलांची उधळण होती.
आणि कधी कधी, असं भावनिक आकर्षण आपल्याला स्वतःबद्दल नव्याने शिकवतं — जरी आपण त्याला कधी प्रत्यक्षात रूप देत नसलो तरी.

💡 संदेश:
नात्यांमध्ये शारीरिक जवळीक महत्त्वाची असते, पण त्याहूनही महत्त्वाचं असतं भावनिक जोडणं. एखाद्याकडून मिळणारी प्रामाणिक नजर, साधं हसू, किंवा दोन मनांमधला शांत संवाद — हेच आपल्याला खरं समाधान देऊ शकतं.