लग्नानंतरचे नातं

 

कथा – "नवीन सुरुवात"

संध्याकाळचा गार वारा खिडकीतून आत येत होता. घरातल्या कोपऱ्यात मोगऱ्याचा हलका सुगंध दरवळत होता. आरतीने नुकताच संध्याकाळचा चहा बनवून टेबलावर ठेवला. आज लग्नाला अगदी दहा दिवस झाले होते. लग्नाची धामधूम संपली होती, आणि आता खरं आयुष्य सुरू होणार होतं.

राज आणि आरती दोघं दिवसभर घर सजवण्यात आणि नवनवीन गोष्टी शिकण्यात गुंतले होते. राज बँकेत काम करत असे, तर आरती शिक्षिका होती. पण लग्नानंतरचा पहिला आठवडा म्हणजे दोघांसाठी एक नवा प्रवासच होता. एकमेकांचे सवयी, आवडी-निवडी जाणून घेणं, छोट्या छोट्या गोष्टींवर हसणं आणि कधीकधी लहानसहान गोष्टींवर चिडणं — सगळंच नवीन होतं.

त्या दिवशी संध्याकाळी राज थोडा उशिरा आला. हातात लहानसं पॅकेट होतं. आरतीने हसत विचारलं, "काय आणलंय?"
राजने हसत पॅकेट तिच्या हातात दिलं. आत एक सुंदर लाल रंगाचा रेशमी दुपट्टा होता. "हा तुला पाहिला की मला वाटलं, हा तुझ्यासाठीच आहे," असं म्हणत त्याने तिच्याकडे पाहिलं. आरतीच्या डोळ्यांत आनंद चमकला. तिने तो दुपट्टा खांद्यावर पसरवत आरशात स्वतःकडे पाहिलं.

त्या क्षणी दोघांच्या नजरा आरशात भेटल्या. लग्नाआधीची ओढ, लग्नातील गोंधळ आणि आता या शांत संध्याकाळी दोघे एकमेकांना शांतपणे जाणून घेत होते.

"चहा थंड होईल," आरती म्हणाली, पण तिच्या आवाजात एक वेगळाच गोडवा होता. ते दोघे टेबलावर बसले. राजला आवडणारा आलं घालून बनवलेला चहा आरतीने खास करून बनवला होता. राजने एक घोट घेत म्हणाला, "तुला माहितीये, तुझ्या बनवलेल्या चहात काहीतरी खास आहे."
आरती हसली, "कदाचित तो खासपणा तुझ्यासाठी बनवल्यामुळे असेल."

चहाच्या घोटांसोबत गप्पा रंगल्या. शाळेतल्या मुलांची मजा, बँकेतला कामाचा ताण, घर सजवण्याचे प्लॅन्स – सगळ्यावर चर्चा झाली. हळूहळू घरातला वातावरण अधिकच आरामदायी होत गेलं.

थोड्या वेळाने पाऊस सुरू झाला. खिडकीतून पावसाच्या सरी आत येत होत्या. आरती खिडकीजवळ जाऊन उभी राहिली. पावसाचा वास, गार वारा आणि शेजारी उभा असलेला राज – सगळंच सुंदर होतं. राजने तिच्या खांद्यावर हलकासा हात ठेवला. दोघांनी एकत्र त्या पावसातला क्षण अनुभवला.

"तुला पाऊस आवडतो?" राजने विचारलं.
"हो, खूप… पण त्याहून जास्त आवडतं पावसातल्या गप्पा आणि आठवणी," आरतीने उत्तर दिलं.
"मग चला, आजपासून आपण पावसात आठवणी जमा करू," राज म्हणाला.

त्या क्षणी दोघांना कळलं की लग्न म्हणजे फक्त एक सोहळा नाही, तर रोजच्या आयुष्यातल्या अशा लहानशा क्षणांतून एक नातं मजबूत करणं आहे.

रात्र होत आली. आरतीने जेवण वाढलं – गरम भात, आमटी, भाज्या आणि राजला आवडणारे कुरकुरीत पापड. जेवणानंतर दोघे छतावर गेले. आकाशात ढग पसरले होते, पण थोडीशी चांदण्यांची लुकलुक होती. गार वाऱ्यात ते दोघे एकमेकांच्या सोबत बसले. बोलणं कमी झालं होतं, पण त्या शांततेतही एकमेकांबद्दलची जवळीक जाणवत होती.

आरतीने हळूच विचारलं, "आपलं आयुष्य असंच शांत आणि सुंदर राहिलं तर बरं होईल ना?"
राजने तिचा हात धरत म्हणाला, "शांत क्षण आणि आव्हाने दोन्ही येतील… पण आपण दोघं सोबत असू, हेच महत्त्वाचं आहे."

त्या रात्री झोपायच्या आधी आरतीने मनात एक गोष्ट पक्की केली – लग्नानंतरचं नातं फक्त प्रेमाने नाही, तर आदर, समजूतदारी आणि एकमेकांसाठी केलेल्या छोट्या छोट्या प्रयत्नांनी फुलतं.

पहिल्या दहा दिवसांचा प्रवास संपला, पण त्यांची खरी कहाणी आता सुरू झाली होती – एकमेकांच्या हातात हात धरून, जीवनाच्या प्रत्येक ऋतूमध्ये एकत्र चालण्याची.