आज सकाळपासूनच पंकजने वेगळाच बेत आखला होता. दरवेळेप्रमाणेच त्याचं मन पुन्हा एकदा नीलमच्या वहिनीवर अडकलं होतं. नीलम, जी त्याची वहिनी होती आणि त्याच्या गावातील सर्वात सुंदर महिलांपैकी एक मानली जात होती, ती नेहमीच त्याच्या डोळ्यात होती. पंकजच्या मनात नीलमबद्दल एक न बोललेले आकर्षण होते, जे त्याने प्रत्येक वेळी लपविण्याचा प्रयत्न केला, पण आज त्याचे मन वेगळेच काहीतरी विचार करत होते.
नीलम ची गोरी आणि सुडौल शरीरयष्टी होती, तिचे शरीर वळणांनी भरलेले होते आणि मुख्य म्हणजे तिच्या डोळ्यात एक वेगळीच चमक होती. तिला पाहून पंकजचे मन नेहमी भरकटल्यासारखे वाटत होते. नीलमचे लांबसडक काळे केस, गोरा रंग आणि तिच्या हसण्यात दडलेला खेळकरपणा पंकजला नेहमीच वेड लावत असे. वहिनीची घट्ट कंबर आणि तिच्या गोलाकार आणि जाड मांड्या यामुळे पंकजच्या हृदयाची धडधड कायम होती.
आज पंकजला संधी मिळाली, जेव्हा नीलमने स्वतः त्याला तिच्यासोबत शेतात जाण्यास सांगितले. कदाचित नीलमचा हेतू फक्त शेतीच्या कामाचा असावा, पण पंकजच्या मनात काहीतरी वेगळंच शिजत होतं. दोघेही शेतात पोहोचताच पंकजने आपल्या चतुराईने नीलमला शेताच्या त्या भागात नेले जेथे कोणीही सहज पोहोचू शकत नव्हते. शेताच्या मधोमध एक गुप्त कोपरा होता, जिथे दोघांना एकटे राहण्याची संधी मिळाली.
पंकजने संधी हातातून निसटू दिली नाही. नीलमकडे बघत त्याने हळूच त्याचा हात तिच्या कमरेजवळ ठेवला. नीलमला धक्का बसला, पण ती काहीच बोलली नाही. पंकजची हिंमत वाढली होती. त्याने नीलमच्या खांद्यांना स्पर्श केला आणि मग हळू हळू तिच्या जवळ जाऊ लागला.
“वहिनी, तू खूप सुंदर आहेस,” पंकज हळूच म्हणाला, त्याच्या आवाजात इच्छेची झलक स्पष्ट दिसत होती.
नीलमला पंकजचे बोलण्याची पद्धत आवडली, पण तिला माहीत होते की ते एका मोकळ्या मैदानात आहेत आणि त्यांना कोणी पाहण्याचा धोका आहे. तीने हळूच पंकजला समजावले, "इथे कोणीतरी बघण घेईल पंकज, आपण घरी जाऊन बोलू."
पण पंकजला आता थांबावंसं वाटत नव्हतं. “वहिनी, इथे कोणी नाही, मी पाहिले आहे. फक्त थोडा वेळ... मी तुझ्याशिवाय जगू शकत नाही.
नीलमचे डोळे थोडे खाली झाले, ती काहीतरी बोलणार होती तेवढ्यात पंकजने तिच्या ओठांवर बोट ठेवले. "चप्प बस एकदा, वहिनी." आणि मग काहीही न बोलता त्याने नीलमचे ओठ आपल्या ओठात घेतले.
पंकजने हळूच आपल्या बोटांनी नीलमच्या साडीचा पल्लू तिच्या खांद्यावरून काढला आणि तिची कंबर घट्ट धरली. त्याचे हृदय जोरात धडधडत होते आणि तो भानाबाहेर होता. त्याने नीलमची साडी अशा प्रकारे उचलली की तिच्या संपूर्ण मांड्या दिसू लागल्या. आतापर्यंत दोघांच्याही हृदयाचे ठोके खूप वेगवान झाले होते.
नीलमकडे आता पर्याय नव्हता, तिला पंकजचा हेतू कळला होता. पण या वातावरणातही ती स्वत:ला रोखू शकली नाही.
नीलमच्या मांड्या हातात धरून पंकजला जाणवले की आता आपली वहिनी या खेळाचा एक भाग बनण्यास तयार आहे. काहीही न बोलता त्याने हळूच बोटे तिच्या मांड्यांवर हलवायला सुरुवात केली. नीलमचा श्वासोच्छ्वास वेगवान झाला होता आणि तिच्या ओठातून हलके हलके आक्रोश येत होते.
पंकजने नीलमचे कपडे पूर्णपणे न काढता जवळ ओढले. मोकळ्या मैदानात धोक्याशिवाय नाही हे त्याला माहीत होते, पण हा धोका पत्करून तो आनंद घेत होता. त्याने नीलमची साडी कंबरेपासून थोडी वर उचलली, तिच्या गोऱ्या आणि मुलायम मांड्या पूर्णपणे दिसू लागल्या.
नीलमने इकडे तिकडे नजर फिरवली कोणी पाहत आहे का, पण पंकजने तिला आणखीनच आपल्याकडे ओढले आणि म्हणाला, “वहिनी, घाबरायची गरज नाही. आपण इथे एकटे आहोत. ही फक्त वेळेची बाब आहे.”
मग पंकजने आपल्या हातांनी नीलमचे खांदे दाबले आणि हळूच तिला शेताच्या एका टोकाकडे नेले. नीलमला आता कोणताही पर्याय उरला नव्हता, तिची इच्छा आता तिच्या लाजेने पछाडली होती. पंकजने नीलमच्या पाठीवर हात ठेवून तिला वाकवले आणि तिची साडी वर केली, त्यामुळे तिची गुलाबी पुच्ची पूर्णपणे दिसू लागली.
पंकजचे हृदय आता जोरात धडधडत होते. त्याने आपली पँट थोडी खाली खेचली आणि आपले लिंग नीलमच्या मांड्यांमध्ये ठेवले. नीलमचा श्वास वेगवान होऊ लागला होता आणि तिची पुच्ची पण ओली होऊ लागली होती.
“वहिनी, तू खरच खूप गरम आहेस,” पंकज हळूवारपणे म्हणाला आणि मग आपले लिंग नीलमच्या पुच्चीजवळ नेले. त्याने नीलमच्या पुच्चीला हलकेच हात लावला आणि मग हळूच त्याच्या लिंगाचे टोक तिच्यात घुसवले.
नीलमने एक दीर्घ उसासा टाकला आणि मागे वळून पंकजकडे पाहिले. त्याच्या ओठातून हलकासा आक्रोश येत होता, पण त्याच्या डोळ्यात आता वेगळीच चमक होती. “पंकज सावध राहा,” ती हळू आवाजात म्हणाली, “दुखतेय.”
पण पंकजला आता स्वतःवर ताबा ठेवता येत नव्हता. त्याने हळूच पुढे ढकलले आणि नीलमचे नितंब आपल्या दोन्ही हातांनी घट्ट पकडले. त्याच्या वहिनीची पुच्ची आता त्याच्या लिंगाने पूर्णपणे गुंतलेली होती.
मोकळ्या मैदानात दोघांचा हा खेळ जोरात सुरू होता. नीलम पुन्हा पुन्हा मागे वळून पाहत राहिली, पण पंकजच्या जोरदार जोराचा प्रभाव तिच्या मांड्यांमध्ये स्पष्ट दिसत होता. त्यांच्या विव्हळण्याचे आवाज शेतातील हवेत मिसळत होते आणि त्यांचे दोन्ही शरीर घामाने भिजले होते.
पंकज आता वेगाने ढकलत होता आणि नीलमने झाडाच्या फांदीला हाताने घट्ट पकडले होते. तिचे डोळे मिटले होते आणि तिचे संपूर्ण लक्ष पंकजच्या जोरावर होते.
“पंकज… अजून कठीण,” नीलम तिच्या ओठातून हळू आवाजात म्हणाली, तिचा श्वास आता अनियंत्रित होता. पंकजने तिची आज्ञा पाळली आणि जोरात ढकलले. आता दोघांचेही शरीर एकमेकांवर खूप आदळत होते आणि त्यांची उत्कंठा शिगेला पोहोचली होती.
आता पंकजने त्याचा वेग आणखी वाढवला. नीलमची पुच्ची आता पूर्ण ओली झाली होती आणि तिचे आवाज जोरात होत होते. नीलमने तिच्या मांड्या आणखी पसरवल्या आणि पंकजकडे पाहण्यासाठी मागे वळली. आता त्याच्या डोळ्यात फक्त वासना होती.
“पंकज… थांबू नकोस… अजून कर…” नीलम अनियंत्रितपणे म्हणाली, तिच्या आवाजात उत्साह स्पष्ट दिसत होता. तिचा आवाज पंकजने ऐकताच तो जोरात ढकलायला लागला. नीलमचे संपूर्ण शरीर आता थरथरत होते.
मोकळ्या मैदानात दोघांचा हा खेळ सुरू होता. कोणीही त्यांना कधीही पाहू शकत होता, परंतु या धोक्याने त्यांचा उत्साह आणखी वाढला. पंकजच्या धसक्यांमुळे नीलमची पुच्ची आता पूर्ण उघडली होती आणि ती पुन्हा पुन्हा गाढ आह्वान करत होती.
“अहो… पंकज…” नीलम थरथरत म्हणाली. पंकजने तिचे म्हणणे ऐकताच त्याने शेवटचे काही थोबाड दिले आणि मग जोरदार धक्क्याने दोघेही एकत्र पडले.
पंकजने वहिनीला घट्ट पकडले, तर नीलमने तिचे डोके त्याच्या खांद्यावर ठेवले. दोघांचेही श्वास जोरात चालले होते आणि त्यांचे शरीर घामाने भिजले होते.
“वहिनी, तू अप्रतिम आहेस,” पंकज धापा टाकत म्हणाला. नीलमनेही हसत त्याच्याकडे पाहिलं. आता दोघेही शांत झाले होते पण त्यांच्या चेहऱ्यावर समाधानाची झलक स्पष्ट दिसत होती.
दोघेही थोडा वेळ शेतात एकमेकांकडे बघत बसले होते. नीलमने तिची साडी जुळवली आणि मग पंकजजवळ जाऊन बसली. “आता परत जायला हवं पंकज. कुणी पाहिलं तर त्रास होईल,” नीलम हळूच म्हणाली.
पंकजने होकार दिला आणि दोघांनीही मैदान सोडण्याचा निर्णय घेतला. पण या आश्चर्यकारक अनुभवानंतर नीलम आणि पंकज या दोघांच्याही हृदयात एक न बोलता बंध तयार झाला. हा खेळ इथेच संपणार नाही हे त्यांना माहीत होते.
मैदानाच्या त्या कोपऱ्यातून बाहेर पडताना दोघांच्याही डोळ्यात या नात्याला पुढे नेणारी आग होती. नीलमच्या चेहऱ्यावर समाधानाचे भाव उमटले आणि पंकजच्या मनात तोच विचार येऊ लागला की वहिनीसोबत हा खेळ पुन्हा कधी होणार.
शेवटी, दोघांनीही शेती सोडून पुन्हा सामान्य जीवनाकडे जाण्याचा निर्णय घेतला, परंतु त्या क्षणाच्या आठवणी त्यांच्या हृदयात सदैव जिवंत राहतील.
